 |
Serena, kotka Niny Ennismore, była zwykłą szylkretową „dachówką”. W latach 50. urodziła w miocie pięć kociąt. Cztery z nich wyglądały zwyczajnie, ale piąty kocurek był pokryty falującą, krótką sierścią. Nina nazwała „odmieńca” Kallibunker. Kiedy kocurki dorosły, dało się zauważyć, że oprócz sierści od rodzeństwa odróżnia go także smukła sylwetka, szczupła talia i nietoperzowate uszy. Nina postanowiła przedłużyć tę rasę. W tym celu pokryła Serenę jej nietypowym synem. W miocie urodziły się trzy maluchy z falującą sierścią. Powtórzyła to kilka razy i uzyskała odpowiedni materiał hodowlany. Jednak protoplasta cornishów nie żył długo. Jego miejsce zajął jego syn, Poldhu. Posłużył on do dalszego rozwoju rasy. Został ojcem niebieskiej kotki o imieniu Lamorne Cove. Wysłano ją do Stanów Zjednoczonych, gdzie zapoczątkowała amerykańską linię cornishy.Rasę postanowiono nazwać cornish rex od nazwy miejscowości, w której się narodziła. Uznano ją w Anglii w 1967 roku, a w USA w 1979 roku. Cornish rex jest kotem filigranowej budowy w orientalnym typie. Jest szczupły i elegancki. Ma smukłą, ale też muskularną sylwetkę. Ma bardzo długie nogi, które zapewniają mu sprężyste i lekkie poruszanie się. Tylne nogi ma dłuższe od przednich, co umożliwia mu wysokie skoki.Posiada także ogromne i wysoko osadzone uszy. Jednak najważniejszą cechą cornisha jest krótka, falująca, przyjemna w dotyku pluszowa sierść. Jest to kot żywy, towarzyski, ciekawski i wesoły. Uwielbia gonitwy i zabawy, dlatego jest doskonałym kompanem dla dzieci. Jest też wyjątkowo łagodny i pozbawiony agresji, a w zabawie w ogóle nie używa pazurów. Bardzo przywiązuje się do wszystkich domowników w równym stopniu. Nie lubi zostawać sam w domu. |
| Koty obecne są w wielu norweskich legendach i ludowych opowiadaniach, w których towarzyszyły trollom i czarownicom. W 1912 roku norweski pisarz Gabriel Scott z leśnego kota o imieniu Solvfaks uczynił głównego bohatera swojej książki dla dzieci. Koty norweskie leśne można również spotkać w autobiografii artysty Olafa Galbranssona, w której zamieścił ilustrację przedstawiciela tej rasy wykonanej jeszcze sprzed 1910 roku. Wcześniej, niezwykły i olbrzymi kot pojawia się we fragmencie Eddy Snorriego z lat 1220-1230, który można uznać jako pierwszą pisemną wzmiankę o kotach norweskich leśnych. Nie wiadomo dokładnie jak koty zasiedliły Norwegię i cały półwysep skandynawski, czy same podążały za ludzkim osadnictwem, czy też zostały specjalnie przywiezione statkami przez wikingów podczas jednej z ich morskich podróży. Dziki wygląd przywodzący na myśl rysia powodował, że koty norweskie leśne były uważane przez miejscową ludność za krzyżówkę rysia i domowego kota. Prawdopodobnie również ksiądz Peter Clausson Friis studiując norweską faunę w 1599 roku błędnie wziął kota leśnego za rysia, nazywając nową odmianę „kotorysiem”. Niektórzy wierzą, że towarzysząc wikingom i strzegąc ich zapasów przed gryzoniami, koty norweskie leśne zasiedliły okolicę Normandii oraz wyspę Man, a nawet, że dotarły aż do wybrzeży Ameryki dając początek rasie maine coon.Z pomocą w poznaniu prawdziwego rodowodu kotów norweskich leśnych przychodzi nauka, dostarczając pewnych cennych wskazówek. Badania genetyczne wykazały, że gen odpowiedzialny za długie futro kotów norweskich leśnych jest unikalny dla tej rasy. Oznacza to, że koty norweskie leśne nie wywodzą się z żadnej znanej obecnie długowłosej rasy kotów, ani też same nie brały udziału w tworzeniu innej rasy. Najprawdopodobniej przodek kotów norweskich, który zasiedlił skandynawskie lasy był krótkowłosy, a charakterystyczne dla rasy cechy jak długie, dwuwarstwowe futro czy włosy chroniące uszy i łapy przez zimnem wykształciły się w drodze doboru naturalnego. Surowy klimat powodował, że przeżywały tylko najlepiej przystosowane, najzdrowsze i najsilniejsze osobniki. |
 |
źródło :
